Kunjani


बोले दर्द बन्दथ्यो खोला एक युग संसारै रुलाई,

पहाड पाली बोलाउँदै सागर हिंड्थे जल भै रोएर बहुलाई।

तारा झर्थे फूलका उरमा आँखा बन्थे संसारका रसीला,

तर तिम्रा विरह जम्छन् हिमालचुली उपरका जल झैं,

उचाइमा सफाइ पाई बिहान पर्खिरहे झैं रातमा।

युग युगलाई गरेर हरिया झर्ना बनी झरेर जानलाई?।।13।।