हे ब्रह्मा जति हुन् शुभाशुभ सबै सूनी रह्याँछू कछू।

बाँकी छैन तथापि सुन्न अहिले इच्छा म यो गर्दछू।।

आऊला जब यो कली बखतमा प्राणी दुराचार् भई।

गन्र्या छन् सब पाप् अनेक् तरहका निच्का मतीमा गई।।2।।

काम्का चाकर झैं भयेर रहनन् स्त्रीलाइ द्यौता सरी।

मान्नन् पितृ र मातृलाई बुझि खुप् शत्रू सरीका गरी।।

ब्राह्मण् भै कन वेद बेचि रहनन् कोही पढुन् ता पनी।

धन् ठूलो छ पनी भन्या सहज धन् आर्जन् गरौंला भनी।।4।।

यो चिन्ता मनमा भयो र अहिले सोधूँ उपायै भनी।

आयाको छु दयानिधान कसरी तर्नन् सहज् ई पनी।।

यस्तालाइ उपाय तर्न सजिलो कुन् हो उ आज्ञा गरी।

मेरो चित्त बुझाइ बक्सनुहवस् क्याले इ जान्छन् तरी।।6।।

शम्भू देखि सुनेर तत्त्व सब यो गान् पार्वती गर्दछिन्।

राम्को नाम अपार जानि बहुतै आनन्दमा पर्दछिन्।।

जस्ले गान् कन गर्दछन् त ति सहज् संसार पार् तर्दछन्।

कालैको पनि ताप् हुँदैन भय सब् तिन्का सहज् टर्दछन्।।8।।

सून्याथ्याँ शिव देखि यस्कि महिमा एक् श्लोक पढुन् ता पनी।

भक्तीले यदि यो पढ्यो पनि भन्या पाप् छुट्तछन् सब् भनी।।

जो एक् चित्त गरेर पाठ खुसि भै गर्छन् सदा यै भन्या।

जीवन्मुक्त तिनै त हुन् नर भई ईश्वर् सरीका बन्या।।10।।

चारै वेद पढेर शास्त्रहरुको व्याख्यान गर्दा पनी।

पाईदैन उ फल् त पाउँछ सहज् पुस्तक् दिनाले पनी।।

भक्तीले कहिं भक्तका घर गई एकादशीमा कह्या।

चौबिस् पल्ट पुरश्चरण् गरि हुन्या गायत्रिका फल् भया।।12।।

रामायण् कन गाउन्या पुरुषको आज्ञा त इन्द्रै पनी।।

मान्छन् श्रीरघुनाथका प्रिय इ हुन् मान्न्या इनै हुन् भनी।।

रोज् रोज् यस् कन पाठ् गरेर जनले सत्कर्म गर्छन् जती।

कोटी गुण् फल बढ्ति मिल्छ सबको घट्तैन तिन्का रती।।14।।

जो यो पाठ् तुलसी पिपल् वरि परी गर्छन् प्रदक्षिण् गरी।

तिन्का पाप् सब जन्मका जति त छन् छुट्छन् ति तेसै घरी।।

तेस्मा रामगिता छ झन् अति ठुलो जस्को महात्म्यै पनी।

सब् जान्न्या शिव मात्र छन् अरु त को जान्न्या छ यस्तो भनी।।16।।

मार्छू निश्चय कार्तवीर्य भनि खुप् ठूलो इरादा गरी।

पढ्थ्या श्रीशिव थ्यैं गया परशुराम् दिन् दिन् चरण्मा परी।।

पढ्थिन् पार्वति राम्गीता तहिं सुनी पाठ् गर्न लागी गया।

राम्गीता तहिं देखि पाठ् गरि लिया नारायणै ती भया।।18।।

जुन् फल् छन् मुखले भनी नसकिन्या सो फल् ति भोग् गर्दछन्।

कोही श्राद्ध विषे पढुन् त तिनका पितृ़ सबै तर्दछन्।।

पैल्हे खूप नियम् गरी दशमिमा एकादशीमा पनी।

आसन् बाँधि अगस्ति वृक्ष मनि पाठ् गर्छू म गीता भनी।।20।।

धेरै बात गरेर हुन्छ अब क्या रामायणै हो जबर्।

पाप् हर्ना कन छैन केहि बुझियो येसै सरीको अबर्।।

जो छन् तन्त्र पुराण् श्रुति स्मृति इ ता सोह्रै कलामा पनी।

पुग्दैनन् त बखान् कहाँ तक गरूँ यो फरि ठूलो भनी।।22।।

कैलाश्मा भगवान् सदाशिव थिया ध्यान्मा बहुत् मन् दिई।

वाम् काख्मा बहुतै पियारि हितकी श्री पार्वतीजी लिई।।

एक् दिन् पार्वतिले तहीं शिवजी थ्यैं सोधिन् चरण्मा परी।

आफू ता सब जान्दथिन् तर दया सम्पूर्ण लोक्मा गरी।।24।।

यस्ता राम् कन लोकमा जनहरू एक् ईश्वरै मान्दछन्।

कोही तत्त्व न पाइ मूर्खहरु ता मानिस् सरी जान्दछन्।।

क्या भन्छन् ति कि राम ईश्वर भया शोक् क्यान तिन्ले गर्या।

सीता रावणले जसै हरि दियो ठूलै विपत्मा पर्या।।26।।

यस्तो प्रश्न सुन्या र पार्वतिजिको खूसी पनी खूप् भया।

राम् यस्ता प्रभु हुन् भनेर शिवले सब् तत्त्व ताहीं कह्या।।

सून्यौ पार्वति राम् अनादि परमेश्वर् हुन् ति आकाश् सरी।

सब् ढाकी कन बस्तछन् अघि विराट् सम्पूर्ण सृष्टी गरी।।28।।

बादल्ले अरु ढाक्छ ढाक्छ अरू क्या श्रीसूर्य्यलाई पनी।

लोक् ता भन्छ उठ्यो र बादल ठुलो सब् सूर्य्य ढाक्यो भनी।।

तस्तै तत्त्व न जानि बोल्छ जन जो सो भन्छ मानिस् पनी।

योगी ज्ञानि त चिन्दछन् इ रघुनाथ् त्रैलोक्यका नाथ् भनी।।30।।

सूर्य्यैमा पनि अन्धकार् छ कहिं क्या तस्तै छ राम्मा पनी।

शोक् अज्ञान् रति छैन जान्नु सबले आत्मा इनै हुन् भनी।।

आर्को गोप्य रहस्य भन्छु सुन यो संवाद् सितारामको।

भूभार् हर्न त को थियो जब हर्या छिन्छान् भयो कामको।।32।।

इन्लाई तिमि तत्त्व देउ भनि यो हूकुम् भयेथ्यो जसै।

सीताले हनुमानलाइ दिनु भो जुन् तत्त्व हो सो तसै।।

आर्को तत्त्व त केहि छैन हनुमान् कुन् आज आर्को कहूँ।

राम् हुन् ब्रह्म इनैकि शक्ति बलिई माया भन्याकी म हूँ।।34।।

जो पाप् गौतमपत्निका हरि दिया जो भाँचि दीया धनू।

जो मैलाइ बिहा गर्या सब कुरा यस्ता कहाँ तक् भनू।।

जो ता गर्व हर्या ति विर् परशुराम्को जो अयोध्या बस्या।

बार्है वर्ष बिहा गर्या पछि बसी जो ता वनैमा पस्या।।36।।

येती ताहिं सिताजिबाट उपदेश् पाई सक्याथ्या जसै।

आफै राम् प्रभुले पनी दिनु भयो फेर् तत्त्वको ज्ञान् तसै।।

यस्तो हुन्छ परात्म आत्म यहि हो यो हो अनात्मा भनी।

आत्मा और परात्मलाइ बुझदा पाइन्छ मुक्ती पनी।।38।।

यो मेरो हृदयै त हो प्रिय छ यो खुप् गुप्त राख्नू पनी।

तत्त्वज्ञान् भनि यै कहिन्छ बुझिल्यौ सून्यौ हनुमन् भनी।।

तत्त्वज्ञान् हनुमानलाइ रघुनाथ्ले यै दिनू भो तहाँ।

सोही ज्ञान् तिमि थ्यैं कही कन सक्याँ सम्पूर्ण मैले यहाँ।।40।।

सूनिन् पार्वतिले अपार महिमा यो रामजीको जसै।

फेर् विस्तार् गरि सुन्नलाइ मन भी तो पार्वतीको तसै।।

बिन्ती फेर् शिव थ्यैं गरिन् पनि तहाँ हे नाथ् सबै रामको।

लीला सुन्न मलाइ मन् हुन गयो येही बुझ्याँ कामको।।42।।

ई भूमी कन रावणादि विरले भारी बनाई दिया।

भारी भै ति रुँदै गइन् उहिं जहाँ ब्रह्मा बस्याका थिया।।

पापी धेर् भइ भार् भयो म कन ता यो भार छूटोस् भनी।

आयाँ आज दयानिधान् चरणमा यो बिन्ति पारिन् पनी।।44।।

देख्या सुन्दर रुप् जसै प्रभुजिको ब्रह्मा चरण्मा पर्या।

भक्तीले स्तुति खुप् गरेर खुसि भै हात् जोरि बिन्ती गर्या।

हे नाथ् रावण दुष्ट भै सकल लोक्लाई विपत्ती दियो।

इन्द्रादीहरुको त तेज् सहजमा खैंचेर तेस्ले लियो।।46।।

माया मेरि सिता भयेर रहनिन् छोरी जनक्की भई।

छोरो भै कन जन्मुला म दशरथ्जीका घरैमा गई।।

सीतालाइ लियेर पूर्ण गरुँला बिन्ती म तिम्रो भनी।

अन्तर्धान् भगवान् तहीं हुनु भयो त्रैलोक्यका नाथ् हरि।।48।।

ब्रह्माजी पनि सत्यलोक् गइ गया येती अह्राई वरी।

इन्द्रादी पनि वानरै भइ रह्या सब् पृथ्विलोक्मा झरी।।

यै बिच्मा दशरथ् बडा विर थिया राजा अयोध्या महाँ।

तिन्को वृद्ध उमेर् भयो त पनि एक् छोरा भयेनन् तहाँ।।50।।

हुन्छन् पुत्र अवश्य जल्दि महाराज् एक् यज्ञ ऐल्हे गर्या।

शान्ताका पति ऋष्यश्रृङ्ग ऋषि छन् ती डाक्नु ऐल्हे पर्या।।

ती हामी बसि यज्ञ एक् हजुरका खातिर् गरौंला जसैं।

चार् छोरा अति विर् हुनन् हजुरका सब् ताप छुट्नन् तसै।।52।।

यस् पायस् कन आज लेउ भगवान् छोरा हुन्या छन् भनी।

राजालाइ दिया र पायस तहाँ लूक्या ति अग्नी पनी।।

राजा खूसि भई दुवै ति ऋषिका कोमल् चरण्मा परी।

कौशल्या र ति केकयी कन दिया पायस् दुवै भाग् गरी।।54।।

तीनै रानी ति गर्भिणी पनि भया तेज् देवताका सरी।

देखीयो सब रानिका सकल लोक् खूसी भया तेस् घरी।।

कौशल्या जननी गराइ भगवान् श्रीराम पैदा भया।

देखिन् श्रीप्रभुको चतुर्भुज स्वरुप् सब् माइका ताप् गया।।56।।

देख्याँ भक्त उपर् दया हजुरको हे नाथ् शरण्मा पर्याँ।

यै मूर्ती प्रभुको सदा मन महाँ झल्कोस् पुकारा गर्याँ।।

यस्तो दिव्य शरिर् लुकाइ कन बेस् बालक् स्वरुप्का बनी।

दर्शन् देउ मलाइ हेर्छु भगवन् फेर् बाललीला पनी।।58।।

दूवै स्त्री पुरुषै भई अघि ठुलो मेरो तपस्या गर्यौ।

तीमीलाइ म पुत्र पाउँ भनी खुप् इच्छा यसैमा धर्यौ।।

हूँला पुत्र भनेर वर् पनि दियाँ सोही कुराले यहाँ।

तिम्रो पुत्र भयेर जन्मन गयाँ व्यर्थै म गथ्र्या कहाँ।।60।।

तत्क्षण्मा तहिं जातकर्म पनि भो सब् काम् गुरूले गर्या।

कैकेयी तिर ता भरत् हुन गया आनन्दमा सब् पर्या।।

जम्ल्याहा दुइ पुत्र पाउँदि भइन् ताहाँ सुमित्रा पनी।

जेठा लक्ष्मण ता भया ति दुइमा शत्रुघ्न कान्छा बनी।।62।।

जेठाको शुभ नाम लक्ष्मण गरी जुन् चाहिं कान्छा थिया।

तिन्को नाम् पनि काम माफिक असल् शत्रुघ्न राखी दिया।।

लक्ष्मण् राम् सित खेल्दछन् भरत थ्यैं शत्रुघ्न खेल्दा भया।

पायस्कै अनुसारले हुन गयो प्रीती त बढ्दै गया।।64।।

राम् हुन् परात्मा ति कहाँ विकारी।

यस् लोकमा छन् नररूपधारी।।

काम् गर्न लाग्या ति नरै सरीका।

लीला अपार् छन् भगवान् हरीका।।66।।

आदर्पूर्वकका सुन्या प्रिय वचन् यस्ता ऋषीले जसै।

आफ्नू दर्द जउन् थियो मन महाँ सोही बताया तसै।।

हे राजन् सब पर्व पर्वहरुमा ईश्वर् विषे मन् धरी।

गर्छू होम्हरु कर्म तेस् बखतमा आयेर होम् नाश् गरी।।68।।

लक्ष्मण् साथ् गरि रामलाइ अधिराज् ऐल्हे हजुर्ले दिया।

मारिच्लाइ सुबाहुलाइ सहजै मान्र्या इनैले थिया।।

यस्मा अर्ति वशिष्ठको लिनु हवस् दीना नदीना महाँ।

भन्छन् दीनु त बक्सनू पनि हवस् यै काम आयाँ यहाँ।।70।।

राम्लाई म नदेखि बाँच्छु कसरी एक् यै कठिन् भो अनी।

इन्लाई नदिया सराप् पनि दिनन् की लाग्छ यस्तो पनी।।

यस्मा श्रेय यसो छ यो गर भनी पाऊँछु आज्ञा जसो।

सोही काम म गर्दछू हित हुन्या कुन् पाठ् छ गर्नू कसो।।72।।

भूभार् हर्न निमित्त आज भगवान् यस् पृथ्वितल्मा झर्या।

कौशल्या तिर जन्मनू पनि थियो सो सत्य ऐल्हे गर्या।।

कौशल्या दशरथ् दुवै तिमि अघी कश्यप् अदीती थियौ।

ईश्वर्लाइ म पुत्र पाउँ भनि तप् गर्दै समाधी लियौ।।74।।

मुल् शक्ती प्रभुकी अनन्त गुणकी सो दिव्य मूर्ती बनी।

छोरी भै ति बस्याकि छन् जनककी सीता छ नाऊँ पनी।।

सीता राम् दुइको विवाहविधिले संयोग् गराऊँ भनी।

विश्वामित्रजिका भयो र मनमा आई रह्याछन् पनी।।76।।

केही दुर् गइ रामलाइ ऋषिले विद्या सिकाई दिया।

जुन् विद्या पढि भोक् थकाइ कहिले लाग्दैन यस्ता थिया।।

गङ्गाका तिरमा बडो वन थियो पूग्या जसै ती तहाँ।

विश्वामित्रजीले कह्या प्रभुजि थ्यैं राम् ताडका छे यहाँ।।78।।

त्यो टङ्कार् सुनि ताडका पनि तहाँ दौडेर आई जसै।

हान्या बाण् प्रभुले गड्यो हृदयमा त्यो बाण् मरी त्यो तसै।।

यक्षी थी अघिकी सराप् परि तहाँ तेस्ती भयाकी थिई।

राम्ले मारि दिंदा त स्राप् पनि टर्यो फेर् यक्षिको रुप् लिई।।80।।

कामाश्रम् रमणीय थल् तहिं थियो एक् रात् तहाँ वास् गरी।

फेर् सिद्धाश्रममा गया रघुपती सब्लाइ मङ्गल् गरी।।

तेस् सिद्धाश्रममा अनेक् ऋषि थिया पूजा सबैले गर्या।

मारिच् फेक्न सुबाहु मार्न कन राम् ताहाँ अगाडी सर्या।।82।।

दिन् मध्याह्न भयो तसै बखतमा आया ति राक्षस् पनी।

मन्र्या काल् कन चाल् न पाइ अघि झैं होम् नाश् गरौंला भनी।।

काहीं हाड खसाउँछन् कहिं रगत् यस्तै प्रकार्ले गरी।

आया ती जब यज्ञमा प्रभुजिले हान्या अगाडी सरी।।84।।

विश्वामित्र बहुत् प्रसन्न हुनु भै राम्लाइ काख्मा लिया।

भोजन् गर्न निमित्त राम् कन तहाँ मीठा फलादी दिया।।

तिन् दिन् ताहिं मुकाम् गर्या प्रभुजिले वार्ता कथाको गरी।

चौथा दिन् ऋषिले गर्या विनति एक् राम्का अगाडी सरी।।86।।

विश्वामित्र र भाइ लक्ष्मण लिई श्रीराम् हिंड्याथ्या जसै।

आश्रम् गौतमको पर्यो नजरमा गङ्गाकिनार्मा तसै।।

आश्रम्का नजिकै असल् फल सहित् फुल्को बघैंचा थियो।

जन्तू नाम् त थियेन कोहि त पनी संभार्विनै त्यो जियो।।88।।

भार्या गौतमकी समान गुणकी भक्तै अहल्या थिइन्।

ब्रह्माकी ति त पुत्रि हुन् गुणि हुँदा सब् खुस् गराई लिइन्।।

गौतम् कार्य निमित्त दुर् जब गया रुप् गौतमैको सरी।

धारी गौतमपत्निका नजिकमा इन्द्रै अगाडी सरी।।90।।

ब्राह्मण् इन्द्र म हूँ भनेर डरले बिन्ती गर्याथ्या जसै।

गौतम्ले पनि रीसमा परि दिया यस्तो सराप् पो तसै।।

योनीमा अति लुब्ध आज भइछस् यत्रो बडो भै पनी।

तेरा येहि शरीरमा अब हुनन् हज्जार योनी भनी।।92।।

यस्तो सत्य सराप् पर्यो र पतिको ताहीं अहल्या पनी।

पृथ्वीमा गिरि गै गइन् अचल एक् पत्थर् स्वरुप्की बनी।।

पादस्पर्श ति खोज्दथिन् हजुरको पाप् मुक्त होला भनी।

तिन्लाई करुणा गरी हजुरले कुल्ची दिन्या हो भनी।।94।।

देखिन् श्री रघुनाथलाइ र तहाँ खुशी अहल्या भइन्।

पूजा स्तूति गरेर राम् सित बिदा मागी पती थ्यैं गइन्।।

ताहाँ देखि चल्या र जल्दि रघुनाथ् गङ्गाजिका तिर् झर्या।

तर्नाको प्रभुले जसै मन गर्या माझी चरण्मा पर्या।।96।।

तस्मात् पाउ पखालि वारि तिरमा हाम्रा सिरोपर् धर्यौ।

येती बात गर्यौ भने त तिमि ता गङ्गाजिका पार् तर्यौ।।

यस्तो बिन्ति सुनी तहाँ प्रभुजिले पाऊ अगाडी दिया।

माझीले जलले पखालि उहि जल् आफ्ना सिरोपर् लिया।।98।।

पूग्या प्रश्न गर्या सबै कुशलको पाऊ महाँ सिर् धरी।

देख्या सुन्दर राज्कुमार् जनकले पूज्या ति ईश्वर् सरी।।

पक्का गर्न निमित्त फेर् जनकले सोध्या ऋषी थ्यैं पनी।

जान्या जान्न त चित्तले त भगवान् विष्णू इनै हुन् भनी।।100।।

हे राजन् दशरथ्जिका इ सुत हुन् नाम् राम लक्ष्मण् भनी।

भन्छन् मानिसले गरी न सकिन्या गर्छन् पराक्रम पनी।।

मारिच्लाइ सुबाहुलाइ अरु ता को जित्न सक्न्या थिया।

राम्ले मारिचलाइ फेंकि सहजै सूबाहु मारी दिया।।102।।

चाँडो आज नजर् गराउ भनि यो विस्तार् गर्याथ्या जसै।

मन्त्रीलाइ हुकुम् दिया जनकले लौ ल्याउ भन्न्या तसै।।

यै बिच्मा ऋषि थ्यैं भन्या जनकले राम्ले उचालुन् धनू।

सीता छोरि म दिन्छु राम् कन गरुन् बीहा बहुत् क्या भनू।।104।।

ताँदो जल्दि चढाइ खैंचनु भयो ताहाँ धनुष्कै जसै।

दूई टूक भई गिर्यो उ धनु ता खूसी भया सब् तसै।।

हर्षै हर्ष भयो तसै बखतमा सारा जनक्पुर् भरी।

आदर् खुप् प्रभुको गर्या जनकले आलिङ्गनादी गरी।।106।।

यस्तो बिन्ति जनक्जिले पनि गर्या लेखेर विस्तार् दिया।

विस्तार्पत्र लियेर दुत्हरु पनी जल्दी अयोध्या गया।।

यो विस्तार सुन्या जसै ति नृपले आनन्दमा ती पर्या।।

सब्ले जानु पर्यो जनक्पुर महाँ भन्न्या हुकुम् यो गर्या।।108।।

ताहाँ श्री दशरथ्जिको जनकले आदर् बहूतै गर्या।

लक्ष्मण्ले सँग राम् पनी तहिं पिताजीका चरण्मा पर्या।।

बस्नालाइ हवेलि सुन्दर जनक्जीले खटाया जहाँ।

खूसी भै दशरथ् पनी गइ बस्या तेसै हवेली महाँ।।110।।

यस्तै रित् गरि सब् विवाहविधिले चारै जना भाइको।

हर्षैले परिपूर्ण मन् हुन गयो सीताजिका माइको।।

राम् लक्ष्मण् दुइलाइ ता जनकले आफ्ना ति छोरी दिया।

भाईका त भरत्जिलाइ र ति विर् शत्रुघ्नलाई दिया।।112।।

विश्वामित्र वशिष्ठ दूइ ऋषि थ्यैं यस्ती सिता हुन् भनी।

उत्पत्ती अघिको सबै जनकले विस्तार् बताया पनी।।

जान्थौं भूमि पवित्र गर्न भनि एक् क्वै यज्ञ गर्दा महाँ।

जोत्तामा त सिताजि निस्कन गइन् आश्चर्य मान्याँ तहाँ।।114।।

यो लीला छ बुझी सिता कन तिनै राम्लाइ दीया भनी।

नारद्जी उठि गै गया उहि सुनी याद् भो मलाई पनी।।

कुन् पाठ्ले अब रामलाइ म सिता पारूँ विचार् यो गर्याँ।

थीयो यो शिवको धनुष् यहिं यसैमा यो प्रतिज्ञा गर्याँ।।116।।

को सक्थ्यो धनु त्यो उठाउन विना श्रीराम् अगाडी सरी।

हिक्मत् हारि सबै घरै फिरि गया दर्शन् धनूको गरी।।

राम्ले पूर्ण गराइ बक्सनु भयो मेरो प्रतिज्ञा पनी।

यो चीन्ह्याँ पनि सब् कृपा चरणले गर्दा भयाको भनी।।118।।

पैदल् लस्कर एक लाख् र सय तिन् केटी दियाथ्या जसै।

पूजा फेरि वशिष्ठको पनि गर्या भारी डबल्ले तसै।।

पूजा ताहिं भरत्जिको पनि भयो लक्ष्मण्हरूको पनी।

इच्छा भो रघुनाथको अब फिरौं जाऊँ अयोध्या भनी।।120।।

सीताजी कन अर्ति यो पनि दिया सासू ससूरा सरी।

अर्को छैन बडो यही बुझि गर्या तिन्को टहल् बेस् गरी।।

स्त्रीको धर्म पतिव्रता हुनु ठुलो जानेर हूनू भनी।

अर्ती येति दिया र तेस् बखतमा बीदा भया ती पनि।।122।।

यस् पृथ्वीतलका ति क्षत्रिहरुको ठूलो विनाशै गरी।

आया तेस् बिचमा तहीं परशुराम् उल्का भयो जुन् घरी।।

पृथ्वी कम्प भइन् तसै बखतमा हाहा सबैमा परी।

राजाका मनमा विचार् यहि पर्यो छोरा बचुन् क्या गरी।।124।।

कस्को पुत्र तँ होस् बता म कन रे जाबो पुरानू धनू।

भाँच्दैमा अति गर्व भी तँ कन ता धेरै कुरा क्या भनू।।

यो ता हो हरिको धनू विर भया ताँदो यसैमा चढा।

भन्दै खुप् रिसले रह्या परशुराम् राम्कै अगाडी खडा।।126।।

यस्तो क्रूर वचन् सुनेर रघुनाथ् क्रोध्ले अगाडी सरी।

खोसी लीनु भयो धनुष् परशुराम्को त्यो बलैले गरी।।

ताँदो जल्दि चढाइ बाण् पनि तहाँ लीनु भयेथ्यो जसै।

ठूलो बल् रघुनाथको बुझि सबै खूसी भयो लोक् तसै।।128।।

हूकुम् येति गरेर तेज् परशुराम्को खैंचनू भो जसै।

चीन्ह्या श्रीरघुनाथलाइ अघिको वृत्तान्त सम्झ्या तसै।।

बिन्ती येति तहाँ गर्या पनि हरे चिन्ह्याँ जगन्नाथ् भनी।

जस्को अंश मिल्यो र केहि भगवन् यस्तो भयाँ मै पनी।।130।।

पैल्हे मार र कार्तवीर्य कन फेर् सब् क्षत्रिको नाश् पनी।

एक्काईस बखत् गर्या प्रभुजिको हूकुम् छ यस्तै भनी।।

क्षत्रीशून्य भयाकि पृथ्वि तिमिले कश्यप्जिलाई दिया।

येती कर्म गरी सकेर अघिको सेखी पुर्याई लिया।।132।।

मैले काम् पनि सो सबै गरि सक्याँ राम्लाइ भेट्याँ पनी।

मेरो शक्ति हजूरले हरि लिंदा चीन्ह्याँ प्रभू हुन् भनी।।

मेरो जन्म सफल् भयो सहजमा पायाँ परात्मा पनी।

बूझ्याँ तत्त्व सबै पनी हजुरको पात्रै कृपाको बनी।।134।।

ताहीं श्री रघुनाथका वरिपरी घूमी नमस्कार् गरी।

मर्जीले ति गया महेन्द्र गिरिमा मन् राम् चरण्मा धरी।।

देख्या तेज् दशरथ्जिले र सुतको हर्षाश्रुधारा धरी।

प्रेम्का सागरमा तहीं डुबि गया आलिङ्गनादी गरी।।136।।

बीदा श्री दशरथ्जिले पनि दिया बीदा मिलेथ्यो जसै।

एक् शत्रुघ्न लिई भरत्जि त गया मामा कहाँ पो तसै।।

आया राम बिहा गरेर पुरिमा जस्सै उठेथ्यो खबर्।

सारा रैयतको प्रसन्न मन भो हुन्थ्यो खुसी क्या अबर्।।138।।