हँसीला तिम्रा ती सरल शिशुको त्यो मधुरिमा

म नाचेको देख्थें प्रणयपुरको मध्य धुरिमा।

खुसी हुन्थें, भन्थें मनुजजुनि हो भाग्यसदन

कठै यो हत्यारोपन त उस वेला समझिनँ।।10।।