निशाले जो मेरो उपर तमको चादर धरी

उषाको त्यो हाँस्तै निमिषभरमा नै पर गरी।

बित्यो एवंरीत्या रुचिकर शरत्काल सुखमा

परीहालें मानू पछि त म कठै मृत्युमुखमा।।2।।